สิ่งที่ยากที่สุดก่อนจบขั้นตอนการอกหักของพวกเราที่น่าจะถือเป็นเอกฉันท์ได้แบบชัวร์โคตรสุดๆ อย่างคงจะเถียงกันไม่ออกก็คือการลืมความรักครั้งนั้นๆ ไปจากใจให้ได้ก่อนเราจะไปเริ่มต้นรักครั้งใหม่…. ครับ มันคือการทำตัวให้คุ้นเคยกับความ ‘ไม่มีอีกแล้ว’ ที่จะคอยปลุกเราตอนกลางคืน เจอกับโทรศัพท์ที่ไม่มีข้อความจากคนที่เราเคยรอ เจอกับสถานที่เดิมๆแต่ไม่มีอะไรที่จะเหมือนเดิม เจอกับการลืมไม่ได้ และยังคงคิดถึง นึกถึง ซ้ำไปซ้ำมาจนเราเหนื่อยแล้วหลับไป… กับอีแค่ครั้งที่เพิ่งจบไปเรายังทำอะไรกับมันไม่ได้… อย่าเพิ่งไปพูดถึงรักครั้งใหม่เลยดีกว่า…
เราบังคับให้เราลืมไม่ได้.. เราจะลืมมันเมื่อเราลืมมัน นั่นแปลว่าตราบเท่าที่เราไม่ลืม… เราก็จะไม่มีวันลืม
ตั้งแต่ที่ลูซี่ประสบอุบัติเหตุรถยนต์และหัวกระแทกอย่างรุนแรง เธอสูญเสียความทรงจำระยะสั้นแบบวันต่อวัน ทำให้ทุกวันที่เธอตื่นขึ้นมาใหม่จะเป็นวันเดิม (วันที่เดียวกับวันที่เธอได้ประสบอุบัติเหตุในความรู้สึกของเธอ) ไปตลอด แปลว่าเธอจะไม่มีทางหลุดพ้นไปจากวันอาทิตย์ที่เป็นวันเกิดของพ่อเธอไปตลอดชีวิตที่เหลือ… เธอจะตื่นขึ้นมาเจอสัปปะรดที่คุณพ่อผู้แสนดีเตรียมไว้ ออกไปกินวาฟเฟิ่ลที่ร้านประจำ และกลับบ้านมาฉลองวันเกิดของพ่อเธอ ดูวิดีโอหนังเรื่อง Sixth Sense แล้วเข้านอน เพื่อที่จะตื่นมาเจอวันเกิดของพ่อเธออีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง… พ่อ น้องชายของเธอ และคุณป้าที่ร้านอาหารพยายามทำให้ชีวิตประจำวันของเธอคงอยู่ได้แบบนี้มาครึ่งปีแล้ว… เฮนรี่ เป็นสัตวแพทย์ประจำพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำ เขาเป็นเพลย์บอยผู้ไม่เคยคิดจะลงหลักปักฐานกับใคร แอ๊วนักท่องเที่ยวที่มาเที่ยวอยากสนุกสนานแบบไม่ซ้ำหน้าและหลับนอนกับสาวๆ โดยไม่ผูกมัดกับคนไหนทั้งสิ้น เฮนรี่มีความสุขกับชีวิตและอยากใช้ชีวิตอย่างอิสระด้วยการแล่นเรือใบเล่นไปเรื่อยพร้อมๆกับทำสิ่งที่เขาชื่นชอบ แต่แล้วเฮนรี่ก็ต้องจบความอิสระทางใจของตัวเองลงเมื่อเขาได้ตกหลุมรักลูซี่..โดยไม่รู้ว่าเธอมีอาการพิเศษทางความจำอยู่… แม้ลูซี่จะรู้สึกดีกับจังหวะอันเหมาะเจาะและความน่ารักที่เฮนรี่มีให้เมื่อแรกเจอ และแม้ว่าพวกเขาจะนัดทานข้าวเช้ากันในวันต่อมาด้วยรอยยิ้ม แต่ก็นั่นแหละครับ ลูซี่ไม่สามารถที่จะมีความทรงจำข้ามพ้นวันได้ ทำให้เฮนรี่รู้ถึงความไม่ธรรมดาของเธอและแม้ว่าเฮนรี่จะตกใจในสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ความรักของเขาก็ไม่ได้หมดลงไปเมื่อข้ามวันได้ซะเมื่อไหร่ เฮนรี่พยายามทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะจีบลูซี่ใหม่ในทุกๆ เช้า แม้หมอจะบอกว่าเธอคงไม่สามารถที่จะหายจากอาการนี้ไปได้ตลอดชีวิต…
เราบังคับให้ตัวเราลืมไม่ได้ เช่นเดียวกับที่เราบังคับให้ตัวเราจำไม่ได้เช่นกัน…
ผมเคยคิดว่าถ้าผมเป็นเฮนรี่ ผมจะยังกล้าทุ่มเทจีบผู้หญิงคนที่ผมไม่รู้ว่าจะมีสักวันที่เธอจะจำผมได้โดยที่ผมไม่ต้องบอกเธอมั้ย… แต่คำตอบมันก็ง่ายนะครับ ถ้าใส่คำว่า ‘ผู้หญิงที่ผมรัก’ เข้าไปแทนคำว่า ‘ผู้หญิง’ ในประโยคเมื่อกี๊ ก็คงจะไม่ต้องคิดอะไรมากเลยจริงๆ
เฮนรี่พยายามหาทางให้ลูซี่จำเรื่องราวต่างๆ ที่เกิดขึ้นในวันใหม่เดิมๆของเธอได้ ต้องบอกว่าเขาพิสูจน์ความรักของเขาด้วยการจีบเธอใหม่ซ้ำๆ ทำให้เธอรู้สึกดีทุกครั้งที่พวกเขาเจอกัน ครั้งแล้วครั้งเล่า ครั้งแล้วครั้งเล่า เขาเล่าเรื่องอาการหลงลืมของเธอให้เธอฟังทุกวัน(ผ่านเครื่องมือบางอย่าง) บอกเธอว่ามีเขาและอีกหลายคนที่เป็นห่วงและรักเธอ หนึ่งวันของลูซี่นั้นช่างยากเหลือเกิน… แต่ก็ไม่ยากเกินความรักของเฮนรี่
‘ทำไมฉันไม่เจอคุณก่อนอุบัติเหตุนั่นสักวันนะ’ ลูซี่พูดกับเฮนรี่ในบ่ายคล้อยเย็นวันหนึ่ง เพื่อที่อย่างน้อยเธอจะได้จำเฮนรี่ได้เลยโดยที่เขาไม่ต้องเหนื่อยมาจีบเธอใหม่ทุกวัน… เฮนรี่ได้แต่ทำตลกสนุกไปตามสไตล์ของเขา… แต่อนาคตของเฮนรี่จะเป็นยังไงล่ะ เขาจะยังทำให้ลูซี่ตกหลุมรักเขาต่อไปในเวลาอีกสิบปีต่อมาได้มั้ย? ลูซี่จะมีวันจำเขาได้รึเปล่า? แล้วถ้าพวกเขาจะมีลูกกันล่ะมันจะเป็นไปได้มั้ย? และแม้ว่าลูซี่จะมีอาการสูญเสียความทรงจำแต่เธอก็ไม่ได้โง่… เมื่อเธอรับรู้ถึงความรักของเฮนรี่ได้ เธอจะปล่อยให้เฮนรี่ถูกขังอยู่กับคนที่จะไม่สามารถจำเขาได้ในเช้าวันรุ่งขึ้นจริงๆ น่ะเหรอ?
ทิ้งลูซี่กับเฮนรี่ไว้สักครู่… กลับมาที่เรื่องของพวกเราอีกครั้ง… ก่อนที่เราจะเริ่มรักครั้งใหม่ เราจำเป็นต้องลืมรักครั้งเก่าจริงๆ น่ะเหรอ? คำตอบของผมก็คือ ถึงมันจะจำเป็นที่จะต้องลืมสักเท่าไหร่ เราก็คงลืมรักครั้งไหนของเราไม่ได้หรอกครับ ความรักทุกครั้งที่ผ่านมา มันอาจจะเลือนบางและจางลง เราอาจจะจำรายละเอียดของหลายๆ เรื่องไม่ได้ แต่มันไม่เคยหายไปไหนหรอก ที่จะเกิดขึ้นได้อย่างมากที่สุดก็คงเลือนและจางมากๆ จนแทบจะนึกไม่ออกนั่นแหละ
รักของเราไม่ได้ถูกออกแบบไว้ให้ลืมหรอกครับ.. มันถูกออกแบบมาไว้ให้เรานึกถึงมันได้ เพื่อที่จะเข้าใจมัน… เข้าใจความรักที่เราเคยมอบให้กับใครๆ และถ้ามันเป็น ‘รัก’ ที่ต้องจบด้วยความเศร้า ความเหงา จบด้วยน้ำตา จบด้วยความไม่เข้าใจ จบด้วยการ‘อกหัก’ เราก็อาจจะต้องจำมันให้ได้และปรับตัวให้เข้ากับรูปแบบรักที่เราน่าจะอยู่กับมันได้ดีที่สุดในครั้งต่อๆ ไป… หรือที่เราลืมรักในแต่ละครั้งไม่ได้สักที อาจเป็นเพราะความจงใจข้างในตัวเราต้องการจะจำมันไว้เพื่อจะไม่ไปเดินซ้ำรอยผิดหวังเดิมของตัวเองอีกก็เป็นได้… แต่ก็นั่นแหละครับ คนเราก็ยังพลาดกันได้หลายครั้ง ความใจอ่อนและการพ่ายแพ้ต่อสิ่งเคยชินที่หายไปก็อาจจะทำลายกฎตรงนี้ของเราไปก็ได้…. ถ้าเราจะใจอ่อนจนเรา‘จงใจลืม’เรื่องร้ายๆที่เคยเกิดขึ้นแล้วกลับไปคบกับใครเป็นครั้งที่สอง (หรือสาม หรือสี่ หรือห้า ฯลฯ) ก็ต้องชั่งใจตัวเองให้ดีๆนะครับว่า มันคุ้มที่เราจะต้องเสี่ยงกับการเจ็บตัวซ้ำแล้วซ้ำอีก และกลับไปเจ็บปวดแบบวันก่อนๆอย่างนั้นต่อไปรึเปล่า…
50 First Datesเล่าเรื่องให้เราเข้าใจความหมายของความรักและการบอกรักผ่านการกระทำ(และคำพูด)ของเฮนรี่ ที่ทำให้ลูซี่มาโดยตลอดจากระยะเวลาที่เขาทำให้เธอตกหลุมรักซ้ำแล้วซ้ำอีกวนลูปไปเรื่อยๆอย่างไม่มีวันหมด เรื่องน่ารักๆเคล้าบรรยากาศบนเกาะฮาวายเคียงเสียงอูคูเลเล่เรื่องนี้น่าจะกุ๊กกิ๊กมากพอที่จะทำให้เรามีแรงยืนหยัดและตั้งมั่นกับการปลดพันธนาการจากรักครั้งเก่าโดยที่ไม่ต้องไปลืมมันก็ได้ แค่เก็บไว้นึกถึง(นึกถึงนะ ไม่ใช่คิดถึง) เพื่อความปลอดภัยต่อความรู้สึกและหัวใจของตัวเอง และเพื่อเตรียมที่จะมอบความรักที่เราตั้งใจจะมอบให้อย่างดีที่สุดกับคนที่รอเจอเราอยู่ในอนาคตอันใกล้
ขอให้ทุกคนโชคดีกับความรักครั้งใหม่ และขอให้ความรักคุ้มครองครับ
-จั๊กจั่นในถุงนอน
